هیچ جا خانه ی پدری نمی شود ...

جایی که بوی بچگی هایت را می دهد

از درب‌ِ رنگ و رو رفته ی کهنه اش که وارد میشوی ، صدای خنده و بازی های بچگی ات را میشنوی ...

چشم هایت را می بندی و در خاطراتت جان میگیری ...

صدای کودکی را می شنوی که در گوشه های حیاط و پشت درختها قایم باشک می کند ،می خندد و با خنده اش شبیه بچگی هایت ذوق می کنی ...

مگر می شود چنین جایی بود و شاد نبود ؟!

مگر می شود عطر متفاوتِ غذای مادرت را استشمام کنی و خوشحال نباشی !؟اصلا مگر میشود کنار مادرت بنشینی ، چند استکان چایِ "اجباری اش" را بنوشی و احساس خوشبختی نکنی ؟!

بهترین گوشه ی دنیا خانه ایست که کودکی هایت میان گُل های باغچه اش نفس می کشد ...

بهترین کاخ دنیا را هم که برایت بسازند ؛

هیچ کجا خانه ی پدری ات نخواهد شد ...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

نويسنده : فرشاد یاوری | تاريخ : جمعه 14 ارديبهشت 1397برچسب:, | نوع مطلب : <-PostCategory-> |